سرحالم.اما یکم استرس دارم..نگران آدما هستم.اونایی که دارند دل امام زمانو خون می کنند و میگم.تمام این مدت در گیر خودم بودم.خوشحالم که کساییم هستند که دلشون برا خدا و پیغمبر به درد میاد.واقعا خوشحالم.

می دونید خیلی وقته میخام یکی از اعتقاداتمو که قبلا بهش رسیدمو بگم اما نشده !به نظر شما ارزش آدما به چیه .به چیزایی که با اراده ی خودشون به دست آوردن یا ته چیزایی که طبق ژنم یا خونوادشون داشتن.به نظر من به چیزایی که با ارادشون به دست اوردن. من خیلی بلد نیستم محترمانه برخورد کنم.یا از اصطلاحاتی مثل غلط کرده استفاده میکنم.اما خیلی وقته تصمیم گرفتم ار این اصطلاحات استفاده نکنم و خوب تقریبا موفق شده بودم.ولی باز...اما بازم میشه یا هر چیزه دیگه ای.خوشحالم چون شدم همون فرزانه قبلی که زبونش دو متره.کلی با این و اون میتونم رابطه برقرار کنم بگم بخندم.با تمام وجودم میگم میخندم.زهرا میگه فرزانه باور نمیکنم تو فرزانه 2 ماه قبلی.دلم برا خدا تنگ شده .چند شبی موقع خاب باهاش حرف میزنم.وگاهی واقعا وجودشو حس میکنم.

دلم تنگه.دنیا دنیا بگذره بعضی آدما.......بگذریم!

باورم نمیشه من همون فرزانه یه سال قبلم.نه همش خاب بود .نه اصلا نمیخام بهش حتی فکر کنم.

آخه میدونید؟حرص از این میخورم که چرا آدما اینقدر عوض شدند!