کاش دلم پرتویی از یاس داشت       پنجره ای بازوپراحساس داشت     

شهرت شاهانه وملک وحشم       منتی بر جامه ی کرباس داشت

  فقرونداری که ندارد ننگ           ننگ براین جامعه ی هفت رنگ

  جامعه ای که پر از مات بود       ذهن همه رمی جمرات بود

چشم دلم سوی حرم میرود         گاه کمی فکر دلم میرود

کاش کمی چشم به فکرم رود     دل که خودش سمت دلش میرود